Emoties en voelen
Leren en denken
Vrienden
School
Kind
Ouders/Gezin
"Mijn kind doet enorm zijn best, maar het leren wil maar niet lukken."
"Mijn kind voelt zich niet goed in zijn vel."
"Mijn kind heeft dagelijks woedebuien."
"Mijn kind gelooft niet in zichzelf."
"Mijn kind is niet gemotiveerd om te studeren."
...
"Er is iets aan de hand, maar ik weet niet wat."
"Ik wil hem/haar zo graag helpen maar weet niet hoe."
Vanuit mijn job als eerstelijnshulpverlener word ik dagelijks geconfronteerd met vragen zoals deze. Het zijn vragen waarop verschillende mensen een verschillend antwoord zullen geven. Goedbedoelde adviezen uit je omgeving willen maar niet werken. Hoe komt dit? Wat kan je doen?
Wat vaak vergeten wordt bij het toepassen van al deze goedebedoelde adviezen, is dat er geen tips-en-trics handboek bestaat dat werkt voor alle kinderen en gezinnen. Elke volwassene, elke jongere, elk kind is anders en groeit op in een andere omgeving. Dat maakt dat een aanhoudende moeilijkheid of probleem ook individueel bekeken moet worden om de aanpak erop af te kunnen stemmen.
Laat me een voorbeeld geven.
Julie is een meisje van 8 jaar dat weigert om haar huiswerk te maken.
Enzo is een jongen van 8 jaar die weigert zijn huiswerk te maken.
Een advies kan zijn te werken met beloningen zodat ze gemotiveerd zijn om huiswerk te maken. Als ouder ga je dat dan proberen en zal je merken dat dit vaak niet het gewenste effect geeft. Bij Enzo werkt het wel, bij Julie niet. Hoe komt dit? Doe jij iets verkeerd als ouder?
Het grootste probleem is dat we niet weten wat de functie is van het gedrag van beide kinderen.
Waarom willen ze hun huiswerk niet maken? Vaak kan een kind dit niet altijd zelf benoemen en is het belangrijk dat we als omgeving (ouder-leerkracht-orthopedagoog) op zoek gaan.
Op dit moment kom ik als orthopedagoog in beeld om jou en je kind te ondersteunen.
Na een gesprekje tussen de orthopedagoog en Julie blijkt dat Julie heel erg bang is om fouten te maken. Ze vertelt dat ze altijd duimpjes op school verdient als ze een 10/10 haalt. In dit verhaal zal een beloningssysteem niet werken. Wat wel nodig is, is dat er vanuit verschillende contexten (gezin-school-eventueel orthopedagoog) gekeken wordt naar hoe Julie geholpen kan worden. Zo kan de ouder meer aandacht geven aan de goede antwoorden dan aan de fouten en kan er met de leerkracht gesproken worden om verduidelijking te vragen over het duimpjes systeem. Ga er nooit zomaar van uit dat een leerkracht 'het fout doet' na wat je kind vertelt. Ga in gesprek, communiceer en vorm een team. Alleen zo kan je je kind het beste helpen.
Als orthopedagoog kan ik je hierbij ondersteunen door samen op zoek te gaan naar de functies van het gedrag van je kind, aanpakmogelijkheden voor jezelf, communicatie met de leerkracht beter op gang te brengen en het kind (indien nodig) rechtstreeks te begeleiden om vaardigheden te versterken.
Vanwaar de naam en het logo van Sterkerwijs?
De naam en het logo van Sterkerwijs zijn niet zomaar willekeurig bedacht.
Het logo geeft een kind weer dat omarmd wordt. Het wordt omarmd door de ouders/gezin, de school en de vrienden/familie. Elk van deze personen heeft een bepaalde invloed op je kind. Dat maakt dat bij moeilijkheden ook steeds vanuit verschillende perspectieven gekeken moet worden om tot een oplossing te komen.
Bij een goed evenwicht heeft het kind de mogelijkheid om gezond te ontwikkelen en te groeien. De sterretjes staan dan ook voor optimaal te kunnen leren/denken en te voelen/emoties te ervaren.
In de naam Sterkerwijs zitten een aantal kernwoorden vervat die voor mij binnen hulpverlening belangrijk zijn.
STER: Jij en jouw kind kunnen schitteren! Samen gaan we op zoek hoe.
WIJ: De oplossing ligt niet bij één persoon. Vorm een team met je omgeving en kom samen tot de beste hulp voor jouw kind.
STERKER: Je sterker voelen om nieuwe uitdagingen aan te kunnen is een van de belangrijkste doelstellingen van mijn ondersteuning.
WIJZER: Bewust worden van de onderliggende moeilijkheden geven je tools die werken voor jouw kind.
Ik hecht veel belang aan een professionele hulpverleningsrelatie waarbij er veel ruimte is voor overleg en waarbij er zo efficiënt mogelijk tewerk gegaan wordt. Niemand heeft baat bij een nutteloze langdurige en kostelijke hulpverlening. Ik probeer dan ook constant de groei van personen in begeleiding te evalueren en de hulpverlening bij te sturen waar nodig.
Tot slot is een goede vertrouwensrelatie waarbij gelijkwaardigheid voorop staat, van onschatbare waarde om samen iets moois te kunnen bereiken.
Kan je je situatie herkennen hierboven? Aarzel dan niet om contact op te nemen.
